Το βιβλίο “Μάγισσες, Μαίες, Νοσοκόμες: η αποσιωπημένη ιστορία των θεραπευτριών” των Barbara Ehrenreich και Diedre English επανεκδόθηκε, μετά από αυξημένη ζήτηση! Φαίνεται ότι όλο και περισσότερες ψάχνουμε την αιτία για τον σεξισμό, το ρατσισμό και την ομοφοβία που αντιμετωπίζουμε στα γυναικολογικά ιατρεία και τα νοσοκομεία. Γι’ αυτό η έκδοση αυτή έγινε ανάρπαστη! Θα τη βρείτε ξανά σε κεντρικά βιβλιοπωλεία της Αθήνας και στην επαρχία. Εάν έχετε δυσκολία μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί μας.
Οι δύο φεμινίστριες συγγραφείς εξετάζουν δύο σημαντικές, αλλά ξεχωριστές φάσεις της κατάληψης της εξουσίας στον τομέα της υγείας από τους άντρες: την καταστολή των μαγισσών στη μεσαιωνική Ευρώπη και την ανάδυση του ιατρικού επαγγέλματος στην Αμερική τον 19ο αιώνα. Υποστηρίζουν ότι η ιατρική, όπως την ξέρουμε σήμερα, αντικατέστησε με βίαιο τρόπο και οδήγησε στην εξαφάνιση την παράδοση της γυναικείας λαϊκής θεραπευτικής, η οποία περιλάμβανε τόσο τη μαιευτική όσο και μια σειρά από άλλες θεραπευτικές γνώσεις και δεξιότητες, ενώ παράλληλα απέκλεισε τις γυναίκες από την ιατρική εκπαίδευση.
Ο δημόσιος χώρος δεν είναι ένας ουδέτερος τόπος. Αντιθέτως, είναι χώρος έμφυλα και ταξικά προσδιορισμένος. Φορτισμένος με τις πειθαρχήσεις και τις προσταγές που μας επιβάλλονται μέσα στον καπιταλισμό. Το να βρισκόμαστε έξω για εμάς τις γυναίκες είναι μια διαρκής μάχη. Μια συνεχής αναμέτρηση με τις πειθαρχήσεις και τις μοριακές αντιστάσεις που χτίζουμε μεταξύ μας – και σημαίνει πολλά για εμάς. Σημαίνει την προέκταση και συνέχεια της άμισθης εργασίας που κάνουμε: Τα ψώνια για το σπίτι, τη βόλτα και το σχολείο των παιδιών, τις υποχρεώσεις των μελών της οικογένειας μας. Σημαίνει τις στιγμές του “ελεύθερου χρόνου” μας που ελέγχεται και ρυθμίζεται από το κράτος, ώστε να γεμίζουμε μπαταρίες και να επιστρέφουμε πειθαρχημένες στη δουλειά. Είναι τα μέρη που παρουσιάζονται επικίνδυνα για εμάς, και άρα πρέπει να κυκλοφορούμε ελεγχόμενα σε αυτόν για να μην μας συμβεί τίποτα κακό. Εκεί που εκφράζονται οι ανταγωνισμοί και οι διαχωρισμοί των έμφυλων σχέσεων, που παρουσιάζεται πως έχουμε κάποια “αδυναμία” και πρέπει να μας πουν οι γκόμενοι, οι φίλοι, οι πατεράδες μας πώς, πόσο, και με ποιούς τρόπους μπορούμε να υπάρχουμε μέσα σε αυτόν. Εκεί επιτηρείται η σεξουαλικότητα μας: τι φοράμε, που πηγαίνουμε και με ποιόν είμαστε.
Φυσικά, ο δημόσιος χώρος είναι κι ένα πεδίο διαπραγμάτευσης για εμάς. Είναι τα μέρη που μπορούμε να βρεθούμε μεταξύ μας, να μιλήσουμε, να εκφράσουμε τη δυσαρέσκεια μας και να ανταλλάξουμε στρατηγικές για το πως να τη παλέψουμε. Είναι μέρη που φαινόμαστε και που μπορούν να γίνουν ορατές οι αρνήσεις μας -μοριακές ή συλλογικές.
Τελικά, ο δημόσιος χώρος είναι ένα πεδίο μάχης και διαρκούς διεκδίκησης: Μπορεί να γίνει τόπος επιτήρησης, παραδειγματισμού και πειθάρχησης. Μπορεί να γίνει όχημα για την έκφραση της δυσαρέσκειας και των συλλογικών μας αρνήσεων.
Μπορεί οι καμπάνιες του me too, της ενδοοικογενειακής βίας και των γυναικοκτονιών να προσπαθούν να μας πείσουν ότι τα προβλήματα μας έχουν πια λυθεί (γιατί έχει αναλάβει επιτέλους το κράτος!). Πρόκειται για τόνους συσκότισης σε σχέση με τη σημερινή μας θέση ως γυναικών της εργατικής τάξης! Γι’ αυτό μαζευτήκαμε στην Καλλιθέα, μιλήσαμε για την κατάστασή μας, πιάσαμε τα μικρόφωνα για να μιλήσουμε εμείς. Χωρίς τα λόγια και τις μεσολαβήσεις του κράτους. Καταλάβαμε το δημόσιο χώρο για λίγες ώρες και να μετατρέψαμε τις μοριακές μας αρνήσεις σε συλλογική δυνατότητα.
Out and Loud – Volume 1
Οι καιροί που ζούμε είναι δύσκολοι και εκεί έξω επικρατεί γενικευμένη σιωπή. Αυτή τη σιωπή θελήσαμε να σπάσουμε σαν ομάδα. Βγήκαμε στο δρόμο και διεκδικήσαμε δημόσιο χώρο και λόγο, μιλήσαμε για αυτά που το κράτος δεν θέλει να μιλάμε. Διοργανώσαμε μια εκδήλωση στην γειτονιά της Πανόρμου. Διαλέξαμε έναν πεζόδρομο, στήσαμε τα ηχεία και τις μουσικές μας, φέραμε τα βιβλία και τα έντυπά μας. Πήραμε το μικρόφωνο και υπερασπιστήκαμε δημόσια τη συλλογική μας γνώμη: είπαμε με κάθε τρόπο πως οι πολιτικές του κράτους για τις γυναίκες ούτε φιλικές είναι ούτε προς όφελός μας. Βρεθήκαμε με τις πολυεθνικές παρέες, τις μανάδες και τα παιδιά της γειτονιάς.
Την ίδια ώρα, λίγα μέτρα πιο κάτω ο δήμος Αθηναίων καλούσε σε πάρτυ για τα παιδιά των γύρω περιοχών. Το σχέδιο δημόσιας τάξης περιλάμβανε διώξιμο όσων άραζαν, και αντικατάστασή τους από ντιτζέι και μπαλόνια. Μάντρωμα των παιδιών και συμμόρφωση των μανάδων στο να υπάρχουν στο δημόσιο χώρο όπως ορίζει το κράτος. Δηλαδή να τρέχουν πίσω από τα παιδιά τους. Δύο διαφορετικές εικόνες στην ίδια γειτονιά. Δύο τρόποι να αντιλαμβανόμαστε τη γυναικεία παρουσία στο δημόσιο χώρο.
Η παρουσία μας στο δημόσιο χώρο ορίζεται σαν προέκταση της αναπαραγωγικής εργασίας μας, δηλαδή κάνοντας τα ψώνια για το σπίτι ή βγάζοντας τα παιδιά βόλτα. Όσο η κρίση βαθαίνει, οι κρατικές πολιτικές στοχεύουν στο να μην βρισκόμαστε εκεί έξω και να συζητάμε για όσα μας συμβαίνουν. Η κρατική προσταγή είναι παραπάνω δουλειά, πιο πειθαρχημένη, πιο εντατική μέσα και έξω από το σπίτι. Η κάθε μια μας μόνη, να κάνει αυτή τη δουλειά και να το βουλώνει. Στο δημόσιο χώρο να υπάρχουμε μόνο σαν υπάκουες εργάτριες.
Το να διεκδικούμε συλλογικά δημόσιο χώρο είναι για εμάς πολιτική. Το να καταλαμβάνουμε ένα πάρκο και να βάζουμε τις μουσικές μας είναι τρόπος να δείξουμε ότι είμαστε εδώ. Το να μιλάμε αυτόνομα για αυτά που μας συμβαίνουν και όσα καταστρώνει το κράτος εναντίον μας είναι ο τρόπος μας να την παλέψουμε. Το να οργανωνόμαστε όλες μαζί σε μια γυναικεία ομάδα είναι η δύναμή μας.
mιγaδa* 